Φωτογραφία....για κείνη
Η φωτογραφία είναι για μένα πάθος, ένα πάθος στο οποίο θέλω να δοθώ ολοκληρωτικά, σαν να δινόμουν στον έρωτά της. Η φωτογραφία είναι κι εκείνης το μεγάλο πάθος της. Είναι αυτό που στα μάτια μου την ξεχωρίζει απ'όλους τους γύρω της. Αυτό που έγινε αφορμή για όνειρα πολλά κι αυτό που με σπρώχνει και μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω προς την πλήρωση ενός εξ'αυτών. Φωτογραφία είναι το θαύμα που σε τυφλώνει.
Το παρακάτω κείμενο τα χαρίζω σ'αυτήν μιας κι αν άφηνε τον εαυτό της να μιλήσει αυτά θα βγαίναν από μέσα της....κι αν ακόμη δεν το διαβάσει ποτέ.
Η φωτογραφία είναι αναγραφή του κόσμου
ταπεινή εξομολόγηση του φωτός
ενυπάρχει με το μυστικό της σκιάς,
φωτίζοντας τα λυμένα του παραδείσου,
είναι στενογραφία του σύμπαντος,
επιλέγει την καθοριστική στιγμή για να υπάρξει στους καιρούς.
Φυλαχτό για δύσκολες ώρες.
Η φωτογραφία καθρέπτης αισθημάτων.
Αντικατοπτρίζει το εγώ την ώρα που το μάτι
ερωτεύεται την ουσία του μη ορατού
και προσπαθεί μ'ένα κλίκ δευτερολέπτου
να το κλειδώσει στις μνήμες των ανθρώπων,
αυτόπτης μάρτυρας μιας άλλης πραγματικότητας
που περνά και μένει δια παντός.
Δεν αντιγράφει, ευγενικά υπογράφει
το βιβλίο της ζωής.
Θυμίζοντας ό,τι υπήρχε, τι υπάρχει
και τι θα υπάρξει στους αιώνες των ψυχών.
Φωτογραφία είναι το θαύμα που σε τυφλώνει.
Ανώνυμος
Το παρακάτω κείμενο τα χαρίζω σ'αυτήν μιας κι αν άφηνε τον εαυτό της να μιλήσει αυτά θα βγαίναν από μέσα της....κι αν ακόμη δεν το διαβάσει ποτέ.
Η φωτογραφία είναι αναγραφή του κόσμου
ταπεινή εξομολόγηση του φωτός
ενυπάρχει με το μυστικό της σκιάς,
φωτίζοντας τα λυμένα του παραδείσου,
είναι στενογραφία του σύμπαντος,
επιλέγει την καθοριστική στιγμή για να υπάρξει στους καιρούς.
Φυλαχτό για δύσκολες ώρες.
Η φωτογραφία καθρέπτης αισθημάτων.
Αντικατοπτρίζει το εγώ την ώρα που το μάτι
ερωτεύεται την ουσία του μη ορατού
και προσπαθεί μ'ένα κλίκ δευτερολέπτου
να το κλειδώσει στις μνήμες των ανθρώπων,
αυτόπτης μάρτυρας μιας άλλης πραγματικότητας
που περνά και μένει δια παντός.
Δεν αντιγράφει, ευγενικά υπογράφει
το βιβλίο της ζωής.
Θυμίζοντας ό,τι υπήρχε, τι υπάρχει
και τι θα υπάρξει στους αιώνες των ψυχών.
Φωτογραφία είναι το θαύμα που σε τυφλώνει.
Ανώνυμος
posted by Περιπετών | 11:12 am
13 Comments:
Aπ` το συρτάρι
Εσκόπευα στης κάμαρας μου έναν
τοίχο να την θέσω.
Αλλά την έβλαψεν η υγρασία του
συρταριού.
Σε κάδρο δεν θα βάλω τη
φωτογραφία αυτή.
Έπρεπε πιο προσεκτικά να την
φυλάξω.
Αυτά τα χείλη,αυτό το πρόσωπο-
για μια μέρα μόνο, για μιαν
ώρα μόνο - να επέστρεφε το
παρελθόν τους.
Σε κάδρο δεν θα βάλω τη
φωτογραφία αυτή.
Θα υποφέρω να την βλέπω έτσι
βλαμμένη.
Άλλωστε, και βλαμμένη αν δεν
ήταν, θα μ` ενοχλούσε να
προσέχω μην τυχόν καμιά λέξις,
κανένας τόνος της φωνής
προδόσει,
αν με ρωτούσανε ποτέ γι` αυτή.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ 1923
Εγώ θα σχολιάσω με στίχο του
Εγγονόπουλου.
Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα,
την ιδιάζουσα διάλεκτο μιας
λησμονημένης τώρα πλέον πόλεως,
της οποίας και είτανε άλλωστε,
ο μόνος νοσταλγός.
Ο εραστής
Κάθε φορά που διαβάζω ποιήματα του Καβάφη, όσο κι αν νομίζω πως τά'χω καταλάβει, κάποια άλλη πτυχή τους αποκαλείπτεται μέσα μου. Πόσες φορές έχει άραγε κάποιος ζήσει αυτό ακριβώς που μας περιγράφει στο "Απ'το συρτάρι" ο Καβάφης...Πόσες φορές καταχώνιασα φωτογραφίες για να μην βρεθουν στα μάτια μου μπροστά και με προδόσει πάλι η σκέψη μου.
Καβάφης...
Σε κάθε στίχο του, συναντώ τη ζωή. Κάθε κεφάλαιο της πλάνησης καλύπτει. Τις σκέψεις τις απόκρυφες, τις λάγνες, το σκύρτημα
της θλίψης, του πόνου και της ηδονής, το άνοιγμα των παραθύρων του μυαλού, τη μάχη της βίωσης και της ελευθερίας. Στίχοι παντοτινοί.
Έτσι χτίζεται η μοναξιά :
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ` υψηλά τριγύρω μου έκτισαν
τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι:
τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη`
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω
είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην
προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών
ή ήχου.
Ανεπαισθήτως μ` έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
"Τα τείχη" Κ.Καβάφης
Σε χαιρετώ.
Aπ` όσα έκαμα κι απ` όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν
ποιός ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και
μεταμόρφωνε τες πράξεις
και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και
σταματούσε με πολλές φορές
που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητες μου
πράξεις
και τα γραψίματα μου τα πιο
σκεπασμένα
από κει μονάχα θα με νοιώσουν.
Αλλά ίσως δεν αξίζει να
καταβληθεί τόση φροντίς και
τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι- στην τελειοτέρα κοινωνία-
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ` ελεύθερα
θα κάμει.
"Τα κρυμμένα" (του ιδίου)
Πόσα κρυμμένα δεν υπάρχουν μέσα στον καθένα μας που πράξεις και λεγόμενα ποτέ δεν τολμούν να γίνουν. Και πόσοι δεν τολμούν καν γραψίματα τις σκέψεις τους να κάνουν. Κι έτσι ποτέ κανείς δεν θα ξέρει και δεν θα μπορεί να βρει ποιός αληθινά ήταν, ακόμη κι αν κάποιος ζητήσει να τό βρει.
Απορω, γιατι χανονται τετοιες αγαπες .
Ο ερωτας σας τυφλωσε τοσο, που δεν ειδωθήκατε.?
Οι αγάπες είτε μεγάλες και διαρκείς, είτε μικρές ή παθιασμένες, συνήθως χάνονται από τον εγωισμό, την ανειλικρίνεια ή τον φόβο. Το πρώτο γιατρεύεται συχνά καθώς μεγαλώνεις, το δεύτερο μπορεί να προληφθεί με την κατανόηση και την επικοινωνία αλλά το τρίτο δυστυχώς είναι συνήθως ανίατη ασθένεια. Γιατρεύεται μόνο με πολύ εσωτερικό αγώνα και λόγω συγκυριών· γεγονότα που σε αναγκάζουν να παραμερίσεις τον φόβο σου για να επιβιώσεις. Όσο πιο κοντά είμαστε στην ζώνη άνεσής μας (σπίτι, φίλοι, γνωστά μέρη, γονείς) τόσο πιο απίθανο είναι κάτι τέτοιο να συμβεί.
@Αν. 20:52
Ασφαλώς και ειδωθήκαμε και παθιαστήκαμε...:)
Αγαπητέ "περιπετών", συμφωνώ απόλυτα με όσα αναφέρεις στην ανάλυση των αιτίων που οδηγούν στο τέλος των ανθρώπινων σχέσεων (συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του έρωτα και της αγάπης).
Απλά θέλω να συμπληρώσω πως στη δόμηση τους,πέραν της αντίληψης (διαδικασία πρόσληψης, επεξεργασίας,χρήσης κι αντίδρασης σε γνώσεις και ερεθίσματα,ο σχηματισμός της νόησης δηλαδή), που κακώς θεωρούμε ως δεδομένη (δεν συνάδει πάντα με το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων και είναι καλλιεργήσιμη ποικιλοτρόπως), στους δομικούς κρίκους των σχέσεων, που είμαστε εμείς οι ίδιοι,απαραίτητη προυπόθεση στην ανάπτυξη, ποιοτική αξία και διαχρόνικοτητα τους, είναι η ΕΝΑΙΣΘΗΣΙΑ.
Η επίγνωση δηλαδή από τους ενεργείς
συμμετέχοντες σε μια σχέση της πραγματικότητας της και οι από κοινού προσπάθειες για επίλυση αντιθέσεων, προβλημάτων που προκύπτουν και ιδιαιτεροτήτων.
Πώς να δουλευτούν στοιχεία προσωπικότητας και χαρακτήρα που υστερούν ή συχνά χρειάζονται ριζικής ανοικοδόμησης de novo, αν ο "πάσχων" δεν αναγνωρίζει, δεν αποδέχεται, δεν αντιλαμβάνεται πως "νοσεί"? Ή ακόμη κι αν αυτό
συμβαίνει δεν τον αφορά να βελτιωθεί, γιατί ουσιαστικά δεν
ποθεί την ύπαρξη της σχέσης?
Οι κοινοί στόχοι και τα "θέλω", πρέπει κάπως να συμπίπτουν
και η οποιαδήποτε διαφορετικότητα σ` αυτά, να γίνεται αποδεκτή με σεβασμό στην προσωπικότητα κι ελευθερία των μελών.
Εάν τηρούνται αυτές οι προυποθέσεις, αντίληψη, εναισθησία, συγγενή "θέλω" και
πολύ διάθεση, πιστεύω πως πάσης φύσεως σχέση ευδοκιμεί.
Στη διάρκεια της υπεισέρχονται πολλοί άλλοι παράγοντες, που είτε σιωπηρά γίνονται αποδεκτοί (ιδεώδες, λόγω ταύτισης, αν δεν βάλλουν κανέναν) ή μερικά αποδεκτοί μετά από ανάλυση, ή απορρίπτονται, ανάλογα με το είδος και τις συνέπειες τους στη σχέση.
Ξέρω πως φαίνεται ουτοπική ακόμη και η ανάγνωση θέσεων για την ανθρώπινη επικοινωνία. Ξέρεις, θεωρώ πως ο άξονας της ζωής είναι μαθηματικός (δεν είναι της παρούσης η ανάλυση του).Θα πω απλά,πως ακόμη κι ο μαθητής του 5 στα μαθηματικά, μπορεί να βελτιωθεί πολύ, να γίνει του 8 ή του 10. Εξαρτάται από το δάσκαλο, την αντίληψη του μαθητή,τη γνώση της αδυναμίας του και τη θέληση
να μάθει, να γίνει καλύτερος.
Κατ` αντιστοιχία, στις δυαδικές σχέσεις και φυσικά στις ερωτικές, κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Πάντα
ο ένας έχει το ρόλο του μαθητή κι ο άλλος του δασκάλου, με συχνές εναλλαγές.
Αυτά.Από άνθρωπο που από καιρό έχει αντιληφθεί λάθη,αδυναμίες και μειονεκτήματα του σαν μέλος στις "συμμορίες" των σχέσεων κι ακόμη προσπαθεί.
Απλά μείωσα το χρόνο και το είδος των "εκπτώσεων" καθ`οδόν.
Σε χαιρετώ.
Από κεκτημένη ταχύτητα, ή από αδιαφορία στη θέση της υπογραφής(???),δήλωσα ανώνυμη στα προηγηθέντα. Συντάκτης και οπαδός
τους, είναι η Γεωργία.
Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ` απ` τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι` αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ` απ` τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διάθεσης
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ` απ` τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ` απ` τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου,
παιχνίδι του ήλιου μόνο,
φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφος μου ή καταδότης.
Φαίνετ` απ` τη ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.
Συ δε φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει
γκρεμός στο τοπίο,
για να χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να `ναι έρχεσαι.
Φαίνεται απ` τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948 - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Πέρασα ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ να ευχηθώ απο καρδιας.
Post a Comment
<< Home