Υστερόγραφο - Ούτε τ'όνομά σου ξανά θα ψιθυρίσω

Ας είναι,
διόλου δεν νοιάζομαι που έκλεισες τα μάτια σου καθώς ο ήλιος ανέτειλε.
Ούτε στιγμή δεν θα σκεφτώ το γυμνό κορμί σου που προσκυνούσε το στόμα μου, τ'ακροδάκτυλά μου, το στήθος μου, τα μάτια μου.

Ας είναι,
στιγμή δεν θα νοιαστώ που στα όνειρά μας τώρα μόνος θα πνιγώ.
Μ'αφού σ'έχω κιόλας ξεχάσει· κι εσένα και τα στήθη σου, που πάνω τους έβοσκα τη ζωή, και μαζί τους τα λόγια σου, το βλέμμα της ικέτηδας που ασφυξιούσε από έκσταση και πέθαινε στην αγκαλιά μου στου ποταμού την όχθη.

Μ'αφού σε ξέχασα σου λέω! Κι εσένα και τα λόγια σου που τά'κλεβα πριν απ'τα χείλη σου κυλήσουν: και μαζί σου, τις στιγμές που ούτε χέρια, ούτε γλώσσες, ούτε ίριδες χρειάζονταν για ν'ακούσει ο ένας τον άλλον. Όλα τά'σβησα, ούτε στιγμή την σκέψη σου δεν έχω.

Ας είναι,
στο σώμα μου πια ποτέ δε θα ξανά βρω σημάδια απ'την βια του πάθους σου.
Μα έτσι κι αλλιώς την φραουλοαρτένια γλυκιά οσμή στο πίσω μέρος των λοβών σου, πια δεν θυμάμαι.
Ούτε σταλιά δεν πεθυμώ τα ματωμένα χείλη σου που σαν αγριοφράουλες του Ιούλη τα στοίβαζα μεσ'στα δικά μου.
Στη λήθη μεσ'στην πιο βαθιά είναι το βλέμμα σου πια τώρα, το βλέμμα αυτό που φόραγες σαν σ'έκσταση ο έρωτάς μου σε καλούσε· και πάνε μέρες που ούτε στιγμή στις σκέψεις μου δεν ήρθες.

Ας είναι,
Έφυγες παίρνοντας μαζί σου κάθε λόγο πού'χα πλάσει για ζωή. Και τί μ'αυτό; Πια δεν με νοιάζεις, κι ούτε στιγμή σε συλλογιέμαι.
Εγώ εξάλλου, ποτέ δεν σ'αγάπησα. Και τώρα; Ό,τι έφτιαξα, έγραψα, έχτισα κι εικόνες στο μέλλον έγιναν που θα τα βάλω; Δε με νοιάζει που εσύ δεν ήθελες, μα μόνο που'ναι πολλά κι είναι για σένα, και μέσα μου πια δεν χωράνε.

Ας είναι,
καρφί δεν μου καίγεται. Αφού ούτε μια μέρα δεν σ'αγάπησα.....

Μα τότε γιατί πονώ;

Δεν με νοιάζει πού'φυγες κι όλα τ'άφησες στην μέση. Δεκάρα δεν δίνω. Κι ούτε τ'όνομά σου ξανά θα ψιθυρίσω...................Αναστασία