Αναστασι

Και να που η ώρα έφτασε ξανά να λησμονήσω τους ψεύτικους φόβους και να φυσήξω ξανά τις κοιμισμένες στάχτες ακολουθώντας αόρατες πυξίδες του μυαλού· λέγοντας:

Ο έρωτας είναι ένα όνειρο ανοικτό,
στο κέντρο του μικρά, χιλιάδες "σ'αγαπώ",

η αγάπη συνθέτει μια στιγμή ουτοπίας,
από νότες που γίνονται στάχτες

ή

τραπέζι με ψίχουλα κι αίμα γεμάτο που
μας λιγώνει σαν ο ίμερος χορτάσει.

Μα η αγάπη είναι απλώς μια λέξη, που δεν αντέχει σε συγκρίσεις και που κουφοβράζει στο στόμα μας περιμένοντας να πέσει μελίρρυτη στην θέα μιας μυριοχάριτης στιγμής.
Μιά λέξη που μέσα της κυλάν διάτρητες πληγές και που φέρνει μαζί της παράξενες συνήθειες, ανέμους μανιασμένους, χειμάρρους από λόγια μα λίγες κι ακριβοθώρητες μονάχα πράξεις.