Φυγή

Je veux partir et détruire les plantes sanglants de l'ouest.

Όταν ο δολοφόνος τιμάται κι ο σκλάβος σύμβολον γίνεται,
κι η τέχνη εις όπλον μεταμορφώνεται,
ενώ σπονδές ακούγονται εις τ'Άρεος τ'όνομα,
θέλω να φύγω.

Καθώς η Δύση ανυψώνει τον Εφιάλτη εις την οθόνη,
καθώς αι Έριδες ανασυντάσσονται κι επί ρόδων έρπονται,
τότε κι εγώ του ηλίου την κλίνην να καύσω θέλω.

Όταν ο θάνατος σημαίνει περηφάνια,
όταν τα παιδιά γυρεύουν σπόρους κι ελπίδα σε λιμάνια,
ενώ οι μάνες τους σκορπούν τα μέλη των στου Ξέρξη την ποδιά,
την ντροπή που με σκεπάζει να κρύψω θέλω.

Όσο τείχη κτίζονται, παιδιά εξανδραποδίζονται, όσο φράκτες υψώνονται
για να χωρίσουν τους εκλεκτούς απ'τους αδερφούς μου, ενώ τα σπίτια τους
καταστρέφονται μονάχα γι'αυτό που είναι, μόνο γι'αυτό που έτυχε να ονομάζονται,
εγώ θα θέλω ν'αποδράσω.

Αλλά αυτά κι όλα όσα με σπρώχνουν εις την φυγήν,
μου απαγορεύουν ως άνθρωπο να μεταφέρω το σπίτι μου στ'άστρα.