Δυνάμωσις - Καβάφης

Alli un otro poeta que no cabe duda que es un de los mas particular y original del sieclo pasado. Cavafis Es un maestro en la presentación de una escena, de un sentimiento intenso, o de una idea (con frecuencia irónica), en versos directos y sin ornamento. Ese poema es como el lema de mi vida. Como fortalecerse y tomar el camino que ningún ha tomado antes.

Quien quiera fortalecer su espíritu
debe abandonar la reverencia y la sumisión.
Guardará algunas de las leyes,
pero la mayoría las violará,
abandonará leyes y costumbres,
la obviedad aceptada e inadecuada.
Mucho le enseñarán los placeres.
No temerá el acto destructivo;
la mitad de la casa debe ser demolida.
Así es como se desarrollará virtuosamente en el conocimiento.

Το ποίημα αυτό το δείχνω σε όποιον μου μιλάει για σέβας, κανόνες, νόμους και παραδόσεις. Για να βρει κανείς και να περπατήσει πάνω στο απάτητο μονοπάτι της ζωής, μόνο έτσι μπορεί κανεις να
το κάνει.

Δυνάμωσις

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 1903

Γυμνό σώμα

Ο Γιάννης Ρίτσος δικαίως κατά την γνώμη μου θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές του 20ού αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο. Το γυμνό σώμα είναι ένα από τα δείγματα της μοναδικής ικανότητας που έχει να δημιουργεί εικόνες στο μυαλό μας, δίνοντάς μας ταυτοχρόνως πολύ δυνατά συναισθήματα.

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80