Themroc 1972.....Films you have to watch

It is obvious that words, wonderful photography, direction and profound lessons are not needed in a film in order for it to pass its messages across to its viewers. Themroc is a movie with no dialogue so that it can be seen by any human around the world and still understand how authority has separated us and divided us in order to use us. Themroc is an ode to symbolism, a prime example of how you can do political commentary and show to people that freedom is easy to attain and that half measures is the mean authority uses to control us.
More than that, Themroc examines human sexuality, sexism, exploitation and the limitations modern society has set for us thus limiting our life experience and happiness.

I absolutely recommend watching it if you manage to fin this film.
10/10

Οι ελληνικές "δυνάμεις καταστολής" ή αλλιώς οι πραιτοριανοί της εκάστοτε κυβέρνησης (κατά κόσμον αστυνομία,ΜΑΤ,ασφάλεια κτλ κτλ) για άλλη μια φορά δείξανε το αληθινό τους πρόσωπο. Αυτό του φασισμού τους και της βίας. Όχι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και ο κύπριος φοιτητής δεν ήταν ο μόνος ο οποίος δέχθηκε ξυλοδαρμό. Αυτά συμβαίνουν καθημερινώς αλλά τα θύματα είναι είτε μετανάστες, είτε τσιγγάνοι, είτε μέλη "ακραίων" πολιτικών ομάδων τις οποίες ως γνωστόν τα ΜΜΕ όχι μόνο αγνοούν αλλά και πολεμούν. Τώρα που έτυχε να είναι ένας "από αυτούς" καταλάβαν πως η αστυνομία είναι μια οργάνωση τρομοκρατίας και φασισμού. Θα μιλήσουν βεβαίως πάλι για μεμονομένα περιστατικά, για μερικούς κακούς ασφαλίτες οι οποίοι θα φάνε 2 μήνες με αναστολή και θα επανέλθουν στην δουλειά τους για να χτυπάνε και να βασανίζουν τους σωστούς ανθρώπους. Για όσους δεν είναι πεπεισμένοι για το τι συνέβη, δείτε την μηνυτήρια αναφορά των πανεπιστημιακών που ήταν μάρτυρες.


ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ για τον ξυλοδαρμό φοιτητή

Προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης

Θεσσαλονίκη, 20/11/2006

ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ:

Γιάννη Μυλόπουλου, Καθηγητή Α.Π.Θ., Προέδρου του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού-Ερευνητικού Προσωπικού του ΑΠΘ (ΕΣΔΕΠ/ΑΠΘ)

Δημήτρη Χασάπη, Επίκουρου Καθηγητή Α.Π.Θ., Γραμματέα του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού-Ερευνητικού Προσωπικού του Α.Π.Θ. (ΕΣΔΕΠ/ΑΠΘ)

Ελευθερίας Καρνάβου, Καθηγήτριας Α.Π.Θ., μέλους του Δ.Σ του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού-Ερευνητικού Προσωπικού του Α.Π.Θ., (ΕΣΔΕΠ/ΑΠΘ)

Γιάννη Κρεστενίτη, Καθηγητή Α.Π.Θ., μέλους του Δ.Σ. του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού-Ερευνητικού Προσωπικού του Α.Π.Θ., (ΕΣΔΕΠ/ΑΠΘ)

Γλυκερίας Καλφακάκου, Καθηγήτριας Α.Π.Θ.

Ελένης Χοντολίδου, Επίκουρης Καθηγήτριας Α.Π.Θ.

Γιώργου Διβάρη, Επίκουρου Καθηγητή Α.Π.Θ.



Την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2006 το βράδυ, μεταξύ 22.15 και 22.30 και καθώς επιστρέφαμε από τις εορταστικές εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ και στον χώρο της Πολυτεχνικής Σχολής με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου, γίναμε μάρτυρες άγριου ξυλοδαρμού ενός νεαρού. Το περιστατικό συνέβη επί της οδού Αγγελάκη, λίγα μέτρα μετά το Ξενοδοχείο ABC.
Ο νεαρός αιμόφυρτος και με χειροπέδες, κακοποιούνταν βάναυσα από άτομα με πολιτικά ρούχα και μάσκες στο πρόσωπο, οι οποίοι μας δήλωσαν ότι ήταν αστυνομικοί. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνέβη παρουσία ένστολων αστυνομικών και ενός τουλάχιστον αξιωματικού τους.
Το βίαιο περιστατικό επιβεβαιώνουν οι εικόνες που μεταδόθηκαν σε τηλεοπτικές εκπομπές του ΑΛΦΑ (Δελτίο Ειδήσεων των 8 μ.μ. της 18/11/06), του ΜΕΓΚΑ (Εκπομπή ΜΕΓΑΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ώρα 8 π.μ. της 19/11/06), του ΣΤΑΡ (Δελτίο Ειδήσεων των 1 μ.μ. της 19/11/06) και άλλων τηλεοπτικών καναλιών.
Δηλώσαμε στους αστυνομικούς τις ιδιότητές μας και διαμαρτυρηθήκαμε για το δημόσιο βασανισμό ενός κρατουμένου και μάλιστα υπό την επιτήρηση αξιωματικών της αστυνομίας, ζητώντας να τηρηθεί η νομιμότητα και να κληθεί ασθενοφόρο, καθώς ήταν φανερό ότι ο νεαρός αιμορραγούσε και καλούσε τους περαστικούς σε βοήθεια.
Οι μασκοφόροι δράστες απάντησαν στη διαμαρτυρία μας με προπηλακισμούς, χυδαίο υβρεολόγιο και απειλητικό τρόπο, εκτοξεύοντας σεξιστικά υπονοούμενα εναντίον των καθηγητριών, καθώς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το επάγγελμά μας. Οι ένστολοι αστυνομικοί από την άλλη πλευρά προσπάθησαν να μας απωθήσουν και να μας απομακρύνουν, δηλώνοντας ότι δήθεν δεν συμβαίνει τίποτε κι ότι το επεισόδιο δεν μας αφορά. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ένστολοι αστυνομικοί και οι αξιωματικοί, αρνήθηκαν να μας ανακοινώσουν το όνομά τους και δεν έφεραν κανένα στοιχείο από το οποίο θα μπορούσε να διαπιστωθεί η ταυτότητά τους.
Στη συνέχεια οι μασκοφόροι επιβίβασαν τον τραυματία σε αυτοκίνητο με πινακίδες ΚΙΕ 4265 και απομακρύνθηκαν από τον χώρο του επεισοδίου.
Ζητήσαμε από παρευρισκόμενο ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας (επί των επωμίδων του ένα χρυσό αστέρι) να ενημερωθεί για το γεγονός ο Εισαγγελέας και η απάντηση του ήταν «δεν ξέρω τίποτα», ενώ ταυτόχρονα εισήλθε στο ισόγειο του ξενοδοχείου ABC.
Επιδιώξαμε επικοινωνία με τις Εισαγγελικές αρχές αρχικά τηλεφωνικά (τηλέφωνα 2310 507129, 2310 520138, 2310 520092, 2310 520 235) και, στη συνέχεια, μεταβαίνοντας στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τα τηλέφωνα δεν απαντούσαν και στο Δικαστικό Μέγαρο υπήρχαν μόνο οι φρουροί αστυνομικοί.
Την Κυριακή το πρωί ορισμένοι από εμάς επισκεφτήκαμε και αναγνωρίσαμε τον τραυματία νεαρό στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς όπου νοσηλεύεται. Ο νεαρός είναι Κύπριος, λέγεται Αυγουστίνος Δημητρίου και έχει έρθει στην Ελλάδα για σπουδές εδώ και 10 ημέρες.
Παρακαλούμε για τις δικές σας ενέργειες, ώστε να αποδοθούν οι ποινικές ευθύνες στους δράστες των παραπάνω πράξεων.

Θεσσαλονίκη 20/11/06

Με τιμή
Γιάννης Μυλόπουλος, Καθηγητής Α.Π.Θ.
Δημήτρης Χασάπης, Επίκουρος Καθηγητής Α.Π.Θ.
Ελευθερία Καρνάβου, Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Γιάννης Κρεστενίτης, Καθηγητή Α.Π.Θ.
Γλυκερία Καλφακάκου, Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Ελένη Χοντολίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Γιώργος Διβάρης, Καθηγητής Α.Π.Θ.

Διάβασα κάπου πως πλέον έχουμε χάσει την ιστορική μας μνήμη. Ο Παναγούλης είναι απλά ένας σταθμός του ΜΕΤΡΟ, η 17η Νοέμβρη τρομοκρατική οργάνωση και το "Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή", τραγούδι του Σφακιανάκη

Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές μαζικής λαϊκής δράσης της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδος. Πολλοί, ηθελημένα ή μη, είτε υποβιβάζουν, είτε το λησμονούν ορίζοντάς το ως κάτι που έγινε στο μακρινό παρελθόν που σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με το παρόν μιας και πλέον έχουμε δημοκρατία και τα αιτήματα εκείνης της γενιάς δεν είναί πλέον επίκαιρα.

Πόσο όμως ισχύει κάτι τέτοιο; Οι συμμετέχοντες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ζητούσαν απλώς την επιστροφή στην αστική δημοκρατία. Δεν θα ήταν ικανοποιημένοι με μια επιστροφή στην προ της δικτατορίας κατάσταση. Τα αιτήματα για 15% στην παιδεία, μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς, απόλυτη λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική ελευθερία, έξω οι Αμερικάνοι δυστυχώς ηχούν πολύ επίκαιρα. Και λέω δυστυχώς διότι τίποτε από αυτά δεν έχει εδραιωθεί και γίνει μέρος της πραγματικότητάς μας παρό,τι τα ηνία της πολιτικής εξουσίας έχουν περάσει προ πολλού στην γενιά αυτή. Αυτοί που φώναζα τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης «Έξω οι αμερικανοί» τώρα τους ευχαριστούν, αυτοί που απαιτούσαν 15% για την παιδεία τώρα μειώνουν τις δαπάνες γι’αυτήν και σχεδιάζουν νέα εξοπλιστικά προγράμματα με δαπάνες ρεκόρ.

Πολύ συχνά στην ιστορία μαζικά κινήματα που έρχονται τελικώς στην εξουσία, δεν πραγματοποιούν αυτά για τα οποία μάχονταν. Ξεπουλάνε τα ιδανικά τους και συμβιβάζονται στην ιδέα της εξουσίας. Αυτό όμως κατά πόσον πρέπει να μας επηρεάζει και να μας κάνει να θεωρούμε κάθε τέτοια εξέγερση μια ακόμη νεανική ανοησία με γνωστή κατάληξη;

Η μετέπειτα πορεία κάποιου αγωνιστή δεν αναιρεί τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε; Το Πολυτεχνείο μπορεί να μην δικαιώθηκε από τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες αλλά δικαιώνεται σε κάθε κοινωνικό, πολιτικό και ειρηνιστικό αγώνα που δίνουν οι μετέπειτα γενεές καθοδηγούμενες και εμπνεόμενες από τους αγώνες του παρελθόντος. Το Πολυτεχνείο ήταν μια κορύφωση ενός κινήματος που ζητούσε δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτό και τίποτε άλλο. Από εκεί και πέρα, τα γεγονότα αυτά εξιδανικεύτηκαν πρώτον, ως μέσο πολιτικής ανάδειξης κάποιων και δεύτερον (και κυριότερο) ως μέσο εξιλέωσης της πλειονότητας του πληθυσμού για την παθητική, αν όχι ενεργή, υποστήριξη στην χούντα (οι έλληνες είναι πια πεπεισμένοι ότι δεν ήθελαν τη χούντα και ότι αντιστάθηκαν σ' αυτήν ........ με εξαίρεση έναν, που δήλωσε ότι αυτός επί χούντας δεν ήξερε τι γινόταν διότι μελετούσε).