Διάβασα κάπου πως πλέον έχουμε χάσει την ιστορική μας μνήμη. Ο Παναγούλης είναι απλά ένας σταθμός του ΜΕΤΡΟ, η 17η Νοέμβρη τρομοκρατική οργάνωση και το "Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή", τραγούδι του Σφακιανάκη

Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές μαζικής λαϊκής δράσης της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδος. Πολλοί, ηθελημένα ή μη, είτε υποβιβάζουν, είτε το λησμονούν ορίζοντάς το ως κάτι που έγινε στο μακρινό παρελθόν που σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με το παρόν μιας και πλέον έχουμε δημοκρατία και τα αιτήματα εκείνης της γενιάς δεν είναί πλέον επίκαιρα.

Πόσο όμως ισχύει κάτι τέτοιο; Οι συμμετέχοντες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ζητούσαν απλώς την επιστροφή στην αστική δημοκρατία. Δεν θα ήταν ικανοποιημένοι με μια επιστροφή στην προ της δικτατορίας κατάσταση. Τα αιτήματα για 15% στην παιδεία, μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς, απόλυτη λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική ελευθερία, έξω οι Αμερικάνοι δυστυχώς ηχούν πολύ επίκαιρα. Και λέω δυστυχώς διότι τίποτε από αυτά δεν έχει εδραιωθεί και γίνει μέρος της πραγματικότητάς μας παρό,τι τα ηνία της πολιτικής εξουσίας έχουν περάσει προ πολλού στην γενιά αυτή. Αυτοί που φώναζα τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης «Έξω οι αμερικανοί» τώρα τους ευχαριστούν, αυτοί που απαιτούσαν 15% για την παιδεία τώρα μειώνουν τις δαπάνες γι’αυτήν και σχεδιάζουν νέα εξοπλιστικά προγράμματα με δαπάνες ρεκόρ.

Πολύ συχνά στην ιστορία μαζικά κινήματα που έρχονται τελικώς στην εξουσία, δεν πραγματοποιούν αυτά για τα οποία μάχονταν. Ξεπουλάνε τα ιδανικά τους και συμβιβάζονται στην ιδέα της εξουσίας. Αυτό όμως κατά πόσον πρέπει να μας επηρεάζει και να μας κάνει να θεωρούμε κάθε τέτοια εξέγερση μια ακόμη νεανική ανοησία με γνωστή κατάληξη;

Η μετέπειτα πορεία κάποιου αγωνιστή δεν αναιρεί τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε; Το Πολυτεχνείο μπορεί να μην δικαιώθηκε από τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες αλλά δικαιώνεται σε κάθε κοινωνικό, πολιτικό και ειρηνιστικό αγώνα που δίνουν οι μετέπειτα γενεές καθοδηγούμενες και εμπνεόμενες από τους αγώνες του παρελθόντος. Το Πολυτεχνείο ήταν μια κορύφωση ενός κινήματος που ζητούσε δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτό και τίποτε άλλο. Από εκεί και πέρα, τα γεγονότα αυτά εξιδανικεύτηκαν πρώτον, ως μέσο πολιτικής ανάδειξης κάποιων και δεύτερον (και κυριότερο) ως μέσο εξιλέωσης της πλειονότητας του πληθυσμού για την παθητική, αν όχι ενεργή, υποστήριξη στην χούντα (οι έλληνες είναι πια πεπεισμένοι ότι δεν ήθελαν τη χούντα και ότι αντιστάθηκαν σ' αυτήν ........ με εξαίρεση έναν, που δήλωσε ότι αυτός επί χούντας δεν ήξερε τι γινόταν διότι μελετούσε).