Και νά'μαστε πάλι σε αναβρασμό, και νά'μαστε να φωνάζουμε για τα δικαιώματά μας και για την "δημοκρατία μας". Εξανιστάμεθα, φωνάζουμε, θυμώνουμε και βρίζουμε μέχρι να μας έρθει και πάλι η δίψα για ψώνια, για κάνα ταχυφαγάδικο για την επόμενη αγορά μας ή τηλεοπτική μας σειρά. Έξαφνα και πάλι οι εκκρίσεις σεροτονίνης που ξεκινούν με την ικανοποίηση του εθισμού που έχει ο καθένας μας διαλέξει (μεταξύ της ελεγχόμενης γκάμας προϊόντων του καθεστώτος) ρίχνουν ένα παχύ πέπλο στην μνήμη μας και στην αιδώ που αισθανόμαστε για τον τόπο που μένουμε και όλα γυρνάν πάλι στην όμορφη γαλήνη της ανυπαρξίας και της άγνοιας.

Μας παίρνουν το οξυγόνο μας, τους ελεύθερους χώρους, μας παίρνουν την δωρεάν εκπαίδευσή μας για όλους, την δωρεάν περίθαλψή μας, μας ταίζουν σκουπίδια, μας χτίζουν πολυκατοικίες και κουτιά για να μένουμε αλλά δεν πειράζει μωρέ...όλο και κάτι θα αρπάξουμε κι εμείς. Θα χτίσουμε κάνα τετραγωνικό παραπάνω στο οικόπεδό μας, θα βολέψουμε και κανένα παιδί σε κάποια υπηρεσία, θα βγάλουμε κανένα € παραπάνω να αγοράσουμε το κινητό που μας έχουν επιβάλει να ονειρευόμαστε.

Aν ποτέ καταλάβετε που ζείτε και πως η δημοκρατία μας ισχύει μόνον όσο οι πολλοί δεν ενοχλούμε τους ολιγάρχες τότε ίσως ξυπνήσετε και σταματήσετε να αντιδράτε μόνον όταν ο φασισμός τους αγγίζει εσάς και τους διπλανούς σας. Όταν αγγίζει τον παραδιπλανό σας δεν ιδρώνει το αυτί σας. Καταλάβετέ το και μην το ξεχάσετε πάλι αύριο. Η ολιγαρχία που αποδεχόμαστε και ονομάζουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ένα φασιστικό προσωπείο που το δείχνει μόνον όταν τα πράγματα βαίνουν στα άκρα (βλέπε ΜΑΤ, ξύλο, φυλακίσεις, συλλήψεις, δίκες στημένες κτλ κτλ).

Ο κάθε λαός έχει τους εξουσιάζοντες που του αξίζει.