Ο Σίλβιο έγραψε το παρακάτω τραγούδι όταν χώρισε από τον έρωτα της ζωής του, από την πρώτη του κατά πολύ μεγαλύτερή του αγάπη.

Óleo de mujer con sombrero

(Silvio Rodríguez)

Una mujer se ha perdido
conocer el delirio y el polvo,
se ha perdido esta bella locura,
su breve cintura debajo de mí.
Se ha perdido mi forma de amar,
se ha perdido mi huella en su mar.

Veo una luz que vacila
y promete dejarnos a oscuras.
Veo un perro ladrando a la luna
con otra figura que recuerda a mí.
Veo más: veo que no me halló.
Veo más: veo que se perdió.

La cobardía es asunto
de los hombres, no de los amantes.
Los amores cobardes no llegan a amores,
ni a historias, se quedan allí.
Ni el recuerdo los puede salvar,
ni el mejor orador conjugar.

Una mujer innombrable
huye como una gaviota
y yo rápido seco mis botas,
blasfemo una nota y apago el reloj.
Que me tenga cuidado el amor,
que le puedo cantar su canción.

Una mujer con sombrero,
como un cuadro del viejo Chagall,
corrompiéndose al centro del miedo
y yo, que no soy bueno, me puse a llorar.
Pero entonces lloraba por mí,
y ahora lloro por verla morir.

(1970)

Σε περίπου ελεύθερη μετάφραση:


Mια γυναίκα έχει χάσει το να γνωρίζει το ντελίριο και την σκόνη, έχει χάσει αυτή την όμορφη τρέλα, την σύντομη ζώνη κάτω από εμένα, Έχει χάσει το σχήμα του "αγαπώ", έχει χάσει τα ίχνη μου στην θάλασσά της.

Bλέπω ένα φως που τρέμει, υπόσχεται να μας αφήσει στο σκότος. Βλέπω έναν σκύλο να γαβγίζει την σελήνη με μια άλλη σιλουέτα που με θυμάται εμένα. Βλέπω κι άλλο, βλέπω πως δεν με βρήκε, βλέπω κι άλλα, βλέπω που είναι χαμένη

Η δειλία είναι θέμα των ανθρώπων, όχι των εραστών. Οι δειλοί έρωτες δεν γίνονται έρωτες, ούτε ιστορίες, μένουν εδώ. Η μνήμες δεν μπορούν να τους σώσουν, ούτε όλες οι πιο όμορφες λέξεις (οι ρήτορες) μαζί

Μια γυναίκα ανείπωτη, τρέχει σαν γλάρος, κι εγώ γρήγορα στεγνώνω τις μπότες μου, βλαστημώ μια νότα και κλείνω το ρολόι (σταματώ τον χρόνο). Διότι πρέπει να φροντίσω τον έρωτα, για να μπορώ να τραγουδήσω το τραγούδι της

Μια γυναίκα με σομπρέρο, σαν πίνακας του γέρο Σαγκάλ, σαπίζει στο κέντρο του φόβου, κι εγώ που δεν είμαι άγγελος (καλός) με σπρώχνω να κλάψω, αλλά τώρα το βλέπω, έκλαιγα για μένα, και τώρα κλαίω επειδή την βλέπω να πεθαίνει.