Ας σωπάσουμε για λίγο--- Carlos Castro Saavedra -- Callemonos un rato

Πολύ μιλήσαμε, συνάνθρωποι
Γιατί δεν σωπαίνουμε
ώστε οι λέξεις να ωριμάσουν
μες στην σιπωή
για να γίνουν ρύζι,
κουτιά από πεύκο, σάρωτρα,
ροδάκινα και μαντήλια;
Θόρυβο πολύ κάνουμε
και επαναλαμβάνουμε τις νεκρές λέξεις
ως που να τις σκοτώσουμε.

Λέμε πολύ "καρδιά"
και ξοδεύουμε τον πιο όμορφο καρπό του στέρνου.
Αυτό που έχει σημασία είναι το ποτάμι
κι όχι το όνομά του.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το ψωμί
κι όχι οι ομιλίες
σχετικά με τις ιδιότητες του αλευριού.

Η θάλασσα είναι όμορφη διότι είναι θάλασσα
κι όχι επειδή την τραγουδάν οι ποιητές,
και τα πεύκα θα υπήρχαν
ακόμη κι αν δεν ονομάζονταν όπως ονομάζονται.
Κάτω απ'την γη φυτρώνει ο σπόρος
γιατί το αυλάκι δεν μιλά
ούτε βάζει όμορφα επίθετα μπροστά από την λέξη άροτρο.

Ο άντρας που σιωπά πολύ
γίνεται δρόμος,
κι αν κρατήσει την σιωπή του,
η γυναίκα μπορεί να γίνει ταξίδι.

Ας σωπάσουμε για λίγο,
τουλάχιστον για να δούμε τι θα συμβεί
στην λέξη σταφύλι.

Είναι πιθανό να μεγαλώσει και να διαχύθεί
ώσπου να γεμίσει τον κόσμο με γλύκα
και καταρράκτες από κρασί.

Μετάφραση Ν.Γ.


Hemos hablado mucho, compatriotas,
¿porqué no nos callamos
para que la palabra se maduren
en medio del silencio
y se vuelvan arroz,
cajas de pino, escobas,
duraznos y manteles?
Hacemos mucho ruido
y repetimos la palabra muerte
hasta que la matamos.

Decimos mucho corazón
y gastamos el fruto más hermoso del pecho.
Lo que importa es el río,
no su nombre.

Lo que interesa es pan
y no discursos
sobre las propiedades de la harina.

El mar es bello porque es mar
y no porque lo cantan los poetas,
y existirían piñas
aunque no se llamaran como llaman.
Bajo la tierra crece la semilla
porque el surco no habla
ni le pone adjetivos a la espiga.

Un hombre que se calla largamente
se convierte en camino,
y si guarda silencio su mujer
puede volverse viaje.

Callémonos un rato,
al menos para ver qué le sucede
a la palabra uva.

Es posible que crezca y se derrame
hasta llenar el mundo de dulzura
y cascadas de vino. 

Η οικογένεια, η ιδιωτική περιουσία και ο έρωτας - Silvio Rodríguez - La familia, la propiedad privada y el amor

Η κατάρρευση ενός ονείρου, κάτι φάνηκε να περνάει.
Τελικά ανακαλύπτεις πως ήσουν εσύ η ίδια· ένας σπόγγος δίχως ιδιοκτήτη,
ένα σφύριγμα που ψάχνει, τελικώς ανακαλύπτω πως είμαι εγώ ο ίδιος.

Όταν δυο σφαίρες βρίσκονται στο πεδίο της μάχης
Κάτι πρέπει να συμβεί· κάτι που να προβλέπει
πως η αγάπη πάει από το κεφάλι προς την γη·
Ένα σύννεφο θα'ρθεί ή μια άτακτη φυγή του χρόνου και τότε τα μάτια θα έχουν....

Ήταν πάντοτε απαραίτητο,
κι όχι επειδή εσύ είχες λευκά σημάδια από δεσμά πάνω στο δέρμα σου,
εσένα, σε είχαν τιμολογήσει από χθές εσύ,
άξιζες όσο 4 σφραγίδες του Νόμου εσύ,
καθισμένη πάνω στον φόβο του να τρέξεις μακρυά.

Μια καλή κοπέλα από αξιοπρεπές σπίτι, δεν μπορεί να βγει έξω
Τι θά'πει εξάλλου ο κόσμος την Κυριακή στην εκκλησία, εάν το μάθει;
Τι θά'λεγαν οι φίλοι, οι γείτονες που μας επισκέπτονται,
 Τι θά'λεγαν τα παραθυρόφυλλα που θα σέ'βλεπαν,
η μητέρα σου και η αδερφή σου κι όλοι οι αιώνες αποικιοκρατίας που καθόλου μάταια,
σε έκαναν δειλή·
Τι θά'λεγε ο Θεός,
χωρίς νοικοκυρές,
χωρίς την Εκκλησία,
χωρίς τον Νόμο
Ο Θεός, στον οποίον ήδη παραδόθηκες με την Θεία Κοινωνία,
Ο Θεός, που κάνει αιώνιες τις ψυχές των παιδιών που θα σκοτώσουν οι βόμβες και οι ναπάλμ.

Η κατάρρευση ενός ονείρου, κάτι φάνηκε να περνάει.
Τελικά ανακαλύπτεις πως ήσουν εσύ η ίδια· ένας σπόγγος δίχως ιδιοκτήτη,
 ένα σφύριγμα που ψάχνει, τελικώς ανακαλύπτω πως είμαι εγώ ο ίδιος.

Ψάχνε αγάπη με δαχτυλίδια και υπογεγραμμένα χαρτιά,
κι όταν πάψεις πια να αγαπάς νά'χεις παρόντα τα παιδιά
Μην αφήσεις τον άντρα σου ή το καλό το σπίτι
Κι αν δεν αντισταθούν, πριόνισε όλα τα αγαθά
διότι κι εσύ έχεις δικαίωμα
Διότι εσύ είχες λευκά σημάδια από δεσμά πάνω στο δέρμα σου
εσένα, σε είχαν τιμολογήσει από χθές
εσύ, άξιζες όσο 4 σφραγίδες του Νόμου
εσύ, καθισμένη πάνω στον φόβο του να τρέξεις μακρυά.


El derrumbe de un sueño
algo hallado pasando
resultabas ser tú.
Una esponja sin dueño
un silbido buscando
resultaba ser yo.

Cuando se hallan dos balas
sobre un campo de guerra
algo debe ocurrir
que prediga el amor
de cabeza hacia el suelo
una nube vendrá
o estampidas de tiempo
los ojos tendrán.

Fue preciso algo siempre
y no fue porque tú
tenías lazos blancos en la piel
tú, tenías precio puesto desde ayer
tú, valías cuatro cuños de la ley
tú sentada sobre el miedo
de correr.

Una buena muchacha de casa decente no puede salir
que diría la gente el domingo en la misa
si saben de tí
que dirían los amigo
los viejos vecinos
que vienen aquí
Qué dirían las ventanas,
tu madre y su hermana
y todos los siglos de colonialismo español
que no en balde te han hecho cobarde
qué diría Dios
sin amas sin la Iglesia
y sin la ley
Dios, a quien ya te entregaste en comunión
Dios, que hace eternas las almas de los niños
que destrozarán las bombas y el napalm.

El derrumbe de un sueño
algo hallado pasando
resultabas ser tú
Una esponja sin dueño un silbido buscando
resultabas ser yo.

Busca amor con anillos
y papeles firmados
y cuando dejes de amar
ten presentes los niños
no dejes tu esposo
ni una buena casa
y si no se resisten
serruchen los bienes
que tienes derecho también
porque tú
tenías lazos blancos en la piel
tú, tenías precio puesto desde ayer
tú, valías cuatro cuños de la ley
tú sentada sobre el miedo
de correr.

-Silvio Rodriguez
μετάφραση Νικόλαος Γρυσπολάκης

It's me who brings upon humanity all the injustice and violence

You will say that the world is so made that this is inevitable, and that you do not do this of your own free will, but because you are forced to do so. But can it be that you have such a strong aversion to men’s sufferings, ill treatment, and murder, that you have such an intense need of love and co-operation with your fellows that you see clearly that only by the recognition of the equality of all, and by mutual services, can the greatest possible happiness be realised; that your head and your heart, the faith you profess, and even science itself tell you the same thing, and yet that in spite of it all you can be forced by some confused and complicated reasoning to act in direct opposition to all this; that as landowner or capitalist you are bound to base your whole life on the oppression of the people; that as emperor or president you are to command armies, that is, to be the head and commander of murderers; or that as government official you are forced to take from the poor their last pence for rich men to profit and share them among them selves; or that as judge or juryman you could be forced to sentence erring men to ill treatment and death because the truth was not revealed to them, or above all, for that is the basis of all the evil, that you could be forced to become a soldier, and renouncing your free will and your human sentiments, could undertake to kill anyone at the command of other men?
It cannot be.
Even if you are told that all this is necessary for the maintenance of the existing order of things, and that this social order with its pauperism, famines, prisons, gallows, armies, and wars is necessary to society; that still greater disasters would ensue if this organization were destroyed; all that is said only by those who profit by this organization, while those who suffer from it – and they are ten times as numerous – think and say quite the contrary. And at the bottom of your heart you know yourself that it is not true, that the existing organization has outlived its time,and must inevitably be reconstructed on new principles, and that consequently there is no obligation upon you to sacrifice your sentiments of humanity to support it.
Above all, even if you allow that this organization is necessary, why do you believe it to be your duty to maintain it at the cost of your best feelings? Who has made you the nurse in charge of this sick and moribund organization? Not society nor the state nor anyone; no one has asked you to undertake this; you who fill your position of landowner, merchant, czar, priest, or soldier know very well that you occupy that position by no means with the unselfish aim of maintaining the organization of life necessary to men’s happiness, but simply in your own interests, to satisfy your own covetousness or vanity or ambition or indolence or cowardice. If you did not desire that position, you would not be doing your utmost to retain it. Try the experiment of ceasing to commit the cruel, treacherous, and base actions that you are constantly committing in order to retain your position, and you will lose it at once. [..]
A man cannot be placed against his will in a situation opposed to his conscience.

-Leo Tolstoy, from The kingdom of God is within you.

Οργή κι αξιπορέπεια - Ζαπατίστας

  ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ CCRI-Γενική Διοίκηση του Στρατού των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση.
Έκτη Επιτροπή-Διαγαλαξιακή επιτροπή του EZLN.
Μεξικό.

15 και 16 Σεπτεμβρίου, 2008.

Ορίστε και πάλι ο λόγος μας.

Αυτό βλέπουμε, αυτό κοιτάμε.

Αυτό φτάνει στ'αυτιά μας· στην μελαχρινή καρδιά μας φτάνει.

Ι.

Εκεί ψηλά προσποιούνται ότι επαναλαμβάνουν την ιστορία τους.

Θέλουν να μας επιβάλουν και πάλι το ημερολόγιο του θανάτου,

την γεωγραφία τους της καταστροφής.

Όταν δεν μας ξεγυμνώνουν από τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.

Μας ληστεύουν την δουλειά, την δύναμη.

Τους δικούς μας κόσμους, την γη, τα νερά της και τους θησαυρούς της, τα αφήνουν χωρίς κόσμο, χωρίς ζωή.

Οι πόλεις μας καταδιώκουν και μας κατατρέχουν.

Η εξοχή πεθαίνει και μας πεθαίνει.

Και το ψέμα μετατρέπεται σε κυβερνήσεις και οι λεηλασίες και το πλιάτσικο

οπλίζουν τους στρατούς τους και την αστυνομία τους.

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο είμαστε παράνομοι, χωρίς χαρτιά, ανεπιθύμητοι.

Καταδιωκόμενοι είμαστε.

Γυναίκες, νέοι, παιδιά, γέροι πεθαίνουν στον θάνατο

και πεθαίνουν στην ζωή.

Κι εκεί ψηλά κηρρύτουν προς τα κάτω την παραίτηση,

την ήττα, την προδοσία, το ξεπούλημα, την εγκατάληψη.

Εδώ κάτω προχωράμε με το τίποτε.

Μόνον οργή.

Αξιοπρέπεια μονάχα.

Δεν υπάρχει αυτί για τον πόνο μας,

καθώς αυτός δεν είναι όπως είμαστε εμείς.

Δεν είμαστε κανένας.

Μόνοι είμαστε.

Μόνοι με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.

Οργή και αξιοπρέπεια οι γέφυρές μας, οργή και αξιοπρέπεια τα λόγια μας.

Ας ακούσουμε ο ένας τον άλλον λοιπόν.

Ας γνωριστούμε τότε.

Να θεριέψει η οργή μας και ελπίδα να γίνει.

Ρίζα να γίνει ξανά η αξιοπρέπεια και νέο κόσμο να γεννήσει.

Είδαμε και ακούσαμε.

Μικρή είναι η φωνή μας για να γίνει ηχώ αυτός ο λόγος, μικρή και η ματιά μας για τόση και τόσο αξιοπρεπή οργή.

Να ειδωθούμε, να κοιταχτούμε, να ακουστούμε:

Αυτό μας λείπει.

Αλλιώτικοι είμαστε, αλλιώτικες.

Το άλλο είμαστε.

Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας,

τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε”.

Χωρίς άλλα εργαλεία παρά την οργή,

χωρίς άλλα υλικά παρά την αξιοπρέπεια.

Αυτό που μένει είναι να συναντηθούμε, να γνωριστούμε μένει.

Μένει αυτό που μένει.

COMUNICADO DEL COMITÉ CLANDESTINO REVOLUCIONARIO INDÍGENA-COMANDANCIA GENERAL DEL EJÉRCITO ZAPATISTA DE LIBERACIÓN NACIONAL.
COMISIÓN SEXTA-COMISIÓN INTERGALÁCTICA DEL EZLN.
MÉXICO.
15 Y 16 DE SEPTIEMBRE DEL 2008.

Aquí está de nuevo nuestra palabra.

Esto vemos, esto miramos.

Esto llega a nuestro oído, a nuestro moreno corazón llega.

I.

Allá arriba pretenden repetir su historia.

Quieren volver a imponernos su calendario de muerte, su geografía de destrucción.

Cuando no nos despojan de nuestras raíces, las destruyen.

El trabajo nos roban, la fuerza.

Nuestros mundos, la tierra, sus aguas y tesoros, sin gente dejan, sin vida.

Las ciudades nos persiguen y expulsan.

Los campos mueren y nos mueren.

Y la mentira se convierte en gobiernos y el despojo arma a sus ejércitos y policías.

En el mundo somos ilegales, indocumentados, indeseados.

Perseguid@s somos.

Mujeres, jóvenes, niños, ancianos mueren en muerte y mueren en vida.

Y allá arriba predican para abajo la resignación, la derrota, la claudicación, el abandono.

Acá abajo nos vamos quedando sin nada.

Sólo rabia.

Dignidad tan sólo.

No hay oído para nuestro dolor como no sea el del que como nosotr@s es.

Nadie somos.

Solos estamos y sólo con nuestra dignidad y con nuestra rabia.

Rabia y dignidad son nuestros puentes, nuestros lenguajes.

Escuchémonos pues, conozcámonos entonces.

Que nuestro coraje crezca y esperanza se haga.

Que la dignidad raíz sea de nuevo y otro mundo nazca.

Hemos visto y escuchado.

Pequeña es nuestra voz para eco ser de esa palabra, nuestra mirada pequeña para tanta y tan digna rabia.

Vernos, mirarnos, hablarnos, escucharnos hace falta.

Otros somos, otras, lo otro.

Si el mundo no tiene lugar para nosotr@s, entonces otro mundo hay que hacer.

Sin más herramienta que la rabia, sin más material que nuestra dignidad.

Falta más encontrarnos, conocernos falta.

Falta lo que falta…

Μήνυμα από τον ετοιμοθάνατο αποποιητή στην γερουσία

Δεν ξέρω πως ν'αρχίσω, πως να το πω δίχως να πληγώσω.
Μου μάθατε τα λόγια μου να τα μετρώ,
να δείχνω σεβασμό στους μεγαλυτέρους μου,
να μην αντιμιλάω, υπάκουος κι ευπειθής πάντοτε νά'μαι.

Και πάλι συγχωρέστε με, μα δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το πω
πως σκλάβοι γινήκατε και φοβισμένοι.
Εσείς που για ήρωες μας μιλούσατε, στην ηρωϊκότητα των μύθων που σας πότισαν έρεισμα βρήκατε
και φοβηθήκατε ήρωες οι ίδιοι να γενείτε.

Κι εσείς που για κακουχίες όλο μιλούσατε και φτώχεια
τώρα τρέμετε και προτιμάτε τα παιδιά σας, ακόμη και τον πλανήτη τον ίδιο να θυσιάσετε
μη και σας λείψουν τα χημικά που μάθατε να ποτίζετε τα κορμιά σας και να τα λέτε φάρμακα,
μη και δεν έχετε καύσιμα να σύρετε τα σαπισμένα σας σκηνώματα πάνω στα σιδερένια κουτιά σας
σύμβολα της απαστράπτουσας οκνηρίας σας
σύμβολα της ύβρης σας προς την ανθρώπινη φύση.
Γι'αυτό και προτιμάτε σκλάβοι να μείνετε,
από εγωισμό και φόβο.

Λίγη αναίδεια μπορείτε να μου την συγχωρήσετε,
δεν έχω πρόθεση εξάλλου να γίνω ασεβής,
Δεν θα μου ταίριαζε άλλωστε,
αφού μεγάλωσα κι εγώ και η γενιά μου ολάκερη
χωρίς να μας λείψει τίποτε,
και τα παιδιά του σήμερα φύτρωσαν θαρρώ, δεν ανατράφηκαν,
αναιδή, ανυπάκουα, οκνηρά και απαιτητικά.
Μα πώς; Αφού τα είχαν όλα!
Και την τηλεόρασή τους,
και τα αυτοκίνητά τους, και τα ρούχα τους
με τις μάρκες τις πιο γνωστές επάνω!
Μα τους προσφέρατε τα πάντα! Και σχολειά, και φροντιστήρια απ'το πρωί μέχρι το βράδυ,
κι ένα μεγάλο άδειο, αποστειρωμένο, ιδιόκτητο σπίτι με κλειδαριές ασφαλείας να γυρνάνε το μεσημέρι από το σχολείο
και φούρνο μικροκυμάτων για να ζεσταίνουν το παγωμένο γεύμα τους,
κατεψυγμένο, και κινητό τηλέφωνο για να παραγγέλνουν απ'το ταχυφαγείο
ή και πότε πότε για να επικοινωνούμε και να ξέρουμε πως είναι ζωντανά
και πως το κορμί τους ακόμη αναπνέει.

Αυτά όμως με τι αχαριστία σας αντιμετωπίζουν!
Κι εσείς που με όλες σας τις δυνάμεις στηρίξατε έναν κόσμο
που να καταναλώνουν και δάνεια να παίρνουν όλοι θα μπορούν,
έναν κόσμο όμορφο που σκλάβοι μισθωτοί
και βίδες χρήσιμες μιας μηχανής μεγάλης
όλοι μπορούν να ονειρευτούν ότι κάποια μέρα θα γενούν,
τώρα αντιμέτωποι βρίσκεστε με την αχαριστία.
Κι εμείς ανεπίδεκτοι κι απελέκητοι μένουμε ακόμα.

Συγχωρέστε μας που την μανία σας για κέρδος κι επιτυχία με αντίτιμο της φύσης την καταστροφή δεν συμμεριστήκαμε,
που φωτιές ονειρευόμαστε να καίνε τους ναούς σας και τα αγάλματά σας (κάποιοι τα λένε ακόμα τράπεζες και πολυκαταστήματα)
Εμείς οι άπλυτοι τεμπέληδες που προτιμάμε να φυτεύουμε,
να χασκογελάμε και με την τέχνη να κάνουμε έρωτα,
κι ούτε λόγο για καριέρα, λεφτά κι επιτυχία.
Μα πώς θα πάει μπροστά έτσι η κοινωνία;
Πως θα επέλθει η ανάπτυξις;

Εσείς το ξέρω, κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε.
Και τώρα πάλι, ό,τι καλύτερο μπορείτε κάνετε
διότι δεν γίνεται να αφήσετε τα χαλινάρια
αφού ξέρετε καλύτερα, σας έχει διδάξει η εμπειρία της ζωής,
και πάτε πάλι να μας σώσετε·
πάλι για το καλό μας μάς λέτε να σιωπήσουμε,
να κάνουμε λιγάκι υπομονή, ως που να μπορέσετε πάλι
να αρχίσετε να παράγετε, να κάνετε καριέρες
και σωτήρες καινούριους να μας φέρετε.
Μας θέλετε άγληνους κι άλαλους,
όχι αγνώμονες και αχρείους όπως από λάθος ξεφύτρωσε
η πιο τυχερή γενιά που γνώρισε η ανθρωπότητα,
η γενιά που τά'χε όλα,
όπως με στόμφο μας λέει χρόνια τώρα η δική σας η γενιά
αποτελούμενη από σώφρονες, εργατικούς, φιλήσυχους ανθρώπους
-θά'ταν ασεβές, αυτό είναι βέβαιο, να πει κανείς "πειθήνιους", "δουλοπρεπείς" και "φοβισμένους"-.
ΝΓ

Ode to Spring / Oda a la primavera

Ode to Spring / Pablo Neruda

Spring,

fearsome,

rose,

crazed,

you will arrive,

you do arrive

imperceptible,

just a quiver of wings,

a kiss of mist and jasmine,

the hat knows,

the horses,

the wind brings a green letter

for the trees to read

and the leaves begin to see

with one eye,

to see the world anew,

they are convinced,

everything is ready,

the old supreme sun,

the talking water,

everything,

and then all the skirts

of foliage come out,

the emerald,

crazed spring,

fetterless light,

green mare,

everything multiplies,

everything searches

palpating

a material

that echoes its shape,

the seed moves

its small sacred feet,

the man

encircles

the love of his lover,

and the earth is filled

with freshness,

of petals that drop

like flour,

the earth shines

recently painted

manifesting

her redolence

in her wounds,

the kisses of the carnations' lips,

and the scarlet tide of the rose.

By now, this is all well!

Now,

spring,

tell me,

are you of any use,

who are you good for?

Tell me if you paid a visit to

the one forgotten

in his cave,

if the poor lawyer

saw the petals blooming

in his office

over the dirty carpet,

if the miner

in the mines of my homeland

did not only know

the black spring of coal

or just the wind, poisoned

with sulfur!

Spring,

lass,

I was waiting for you!

Take this broom and sweep

the world!

Clean with this rag,

the borders,

blow

the roofs of humans,

scrape

the amassed

gold

and redistribute

the hidden

possessions,

help me

when

finally

the man

is free

of misery,

dust,

rags,

doubts,

sores,

pains,

when

with your transforming hands of fairy

and the hands of the people,

when on the earth

fire and love

touch your dancing

feet of mother of pearl,

when

you, spring,

enter in all the dwellings

of humans,

I will love you without sin,

inordinate dahlia,

crazy acacia,

lover,

with you, with your aroma,

with your abundance, without remorses,

with your naked blistering snow,

with your most rushing springs,

without discarding the happiness

of other humans,

with the mysterious honey

of the diurnal bees

without the blacks having to live

away from the whites,

onwards,

we will work together

into the future and pure

fruitful flora.

Translation N.Gryspolakis

Oda a la primavera

Primavera
temible,
rosa
loca,
llegarás,
llegas
imperceptible,
apenas
un temblor de ala, un beso
de niebla con jazmines,
el sombrero
lo sabe,
los caballos,
el viento
trae una carta verde
que los árboles leen
y comienzan
las hojas
a mirar con un ojo,
a ver de nuevo el mundo,
se convencen,
todo está preparado,
el viejo sol supremo,
el agua que habla,
todo,
y entonces
salen todas las faldas
del follaje,
la esmeraldina,
loca
primavera,
luz desencadenada,
yegua verde,
todo
se multiplica,
todo
busca
palpando
una materia
que repita su forma,
el germen mueve
pequeños pies sagrados,
el hombre
ciñe
el amor de su amada,
y la tierra se llena
de frescura,
de pétalos que caen
como harina,
la tierra
brilla recién pintada
mostrando
su fragancia
en sus heridas,
los besos de los labios de claveles,
y la marea escarlata de la rosa.
Ya está bueno!

Ahora,
primavera,
dime para qué sirves
y a quién sirves.
Dime si el olvidado
en su caverna
recibió tu visita,
si el abogado pobre
en su oficina
vio florecer tus pétalos
sobre la sucia alfombra,
si el minero
de las minas de mi patria
no conoció
más que la primavera negra
del carbón
o el viento envenenado
del azufre!

Primavera,
muchacha,
te esperaba!
Toma esta escoba y barre
el mundo!
Limpia
con este trapo,
las fronteras,
sopla
los techos de los hombres,
escarba
el oro
acumulado
y reparte
los bienes
escondidos,
ayúdame
cuando
ya
el
hombre
esté libre
de miseria,
polvo,
harapos,
deudas,
llagas,
dolores,
cuando
con tus transformadoras manos de hada
y las manos del pueblo,
cuando sobre la tierra
el fuego y el amor
toque tus bailaries
pies de nácar,
cuando
tu, primavera,
entres
a todas
las casas de los hombres,
te amaré sin pecado,
desordenada dalia,
acacia loca,
amada,
contigo, con tu aroma,
con tu abundancia, sin remordimiento,
cn tu desnuda nieve
abrasadora,
con tus más desbocados manantiales,
sin descartar la dicha
de otros hombres,
con la miel misteriosa
de las abejas diurnas,
sin que los negros tengan
que vivir apartados
de los blancos,
adelante,
trabajaremos juntos
en la futura y pura
fecundidad flora.

Do not fall in love - No te enamores. Martha Rivera Garrido

Do not fall in love with a woman that reads, a woman that feels a lot, a woman that writes...

Do not fall in love with a cultured, wizard, raving, wild woman. Do not fall in love with a woman that thinks, that knows what she knows and knows how to fly; a woman sure of herself.

Do not fall in love with a woman that laughs or cries while making love, that knows how to convert her flesh into spirit; and even more, do not fall in love with a woman that loves poetry (those are the most dangerous), or one that is contemplating on a painting for half an hour and one that does not know how to live without the music.

Do not fall in love with a woman that finds interest in politics and that rebels and that feels horror when facing injustice. A woman that cannot stand watching television, nor with a woman that is beautiful independently of the features of her face or her body.

Do not fall in love with an intense, playful, lucid and irreverent woman. Do not desire to fall in love with a woman like this; because when you fall in love with such a woman whether she stays with you or not, whether she loves you or not, from her, from a woman like that, one never returns.

Martha Rivera Garrido, poeta dominicana.
Translation NG

"No te enamores de una mujer que lee, de una mujer que siente demasiado, de una mujer que escribe...

No te enamores de una mujer culta, maga, delirante, loca. No te enamores de una mujer que piensa, que sabe lo que sabe y además sabe volar; una mujer segura de sí misma.

No te enamores de una mujer que se ríe o llora haciendo el amor, que sabe convertir en espíritu su carne; y mucho menos de una que ame la poesía (esas son las más peligrosas), o que se quede media hora contemplando una pintura y no sepa vivir sin la música.

No te enamores de una mujer a la que le interese la política y que sea rebelde y sienta un inmenso horror por las injusticias. Una que no le guste para nada ver televisión. Ni de una mujer que es bella sin importar las características de su cara y de su cuerpo.

No te enamores de una mujer intensa, lúdica, lúcida e irreverente. No quieras enamorarte de una mujer así. Porque cuando te enamoras de una mujer como esa, se quede ella contigo o no, te ame ella o no, de ella, de una mujer así, jamás se regresa..."